خاطره ای ازمادربزرگوارشهیدمصطفی صدرزاده

اردیبهشت ۹۴ مصطفی مجروح در بیمارستان بود .                                                                                                                                             

قبل از ظهر بود و وقت ملاقات نبود، نمی تونستم تا ساعت ۲ صبر کنم،  رفتم داخل اتاقش دیدم مصطفی داره میره ملاقات همرزماش،  گفتم کجا میری عزیزم ؟ گفت: مامان توی اون بخش مجروح آوردن،  می خوام برم پیششون ، گفتم با این وضعیتی که  داری؟ بذار همراهت بیام .
گفت : اذیت میشی ، احساس کردم راحت نیست، با هم همراه شدیم تا دم در همراهیش کردم و  دم در ایستادم تا بیاد بیرون بعد با هم برگشتیم.از اینکه می توانست بره ملاقات مجروحین خدا رو شکر می کرد،  وقتی می گفتم باید استراحت کنی ، می گفت : مامان نمی دونی وقتی میرم بهشون سر میزنم چقدر  خوشحال میشن ، چون اینجا غریب هستند و کسی رو ندارند . انقدر بهشون محبت می کرد که موقع ترخیص اشک تو چشمانشون جمع می شد.

((نمی دونم با این فراغ ابدی چه باید کرد.))